زندگی سیاسی ناصر

روری بر کتاب ​

جمال عبدالْناصر زادهٔ ۱۵ ژانویه ۱۹۱۸ – درگذشته ۲۸ سپتامبر ۱۹۷۰)؛ دومین رئیس‌جمهور مصر است که از سال ۱۹۵۶، تا هنگام درگذشتش، سال ۱۹۷۰، قدرت را به عهده گرفت. وی یکی از رهبران انقلاب ۱۹۵۲ مصر است، که به فرمانروایی ملک فاروق (از خاندان محمد علی) پایان داد، پس از آن نایب نخست‌وزیر در دولت جدیدش شد. جمال عبدالناصر پس از حبس خانگی رئیس‌جمهور وقت، محمد نجیب، به قدرت رسید. حبس نجیب در پی اوج‌گیری اختلافاتش با مجلس فرماندهی انقلاب رخ داد. به دنبال آن، عبدالناصر نخست‌وزیری و سرانجام ریاست‌جمهوری را بعد از همه‌پرسی مردمی روز ۲۴ ژوئن ۱۹۵۶ بر عهده گرفت.

سیاست‌های بی‌طرف عبدالناصر خلال جنگ سرد به آشفتگی روابط مصر با قدرت‌های اروپایی انجامید، اروپاییان پشتیبانی مالیشان را از سد اسوان -که عبدالناصر برنامه داشت آن را بسازد- برداشتند. عبدالناصر در پاسخ، شرکت کانال سوئز را سال ۱۹۵۶ ملی کرد، این کار تحسین مردم را در جهان عرب در برداشت. در مقابل نیز، بریتانیا، فرانسه و اسرائیل سیناء را اشغال کردند، ولی آن‌ها در وسط فشارهای بین‌المللی عقب‌نشینی کردند، این ماجرا جایگاه سیاسی عبدالناصر به شکل قابل ملاحظه‌ای تقویت کرد و از آن به بعد، محبوبیت عبدالناصر در منطقه به شکل گسترده شروع به رشد کردن کرد، در نتیجه درخواست‌ها برای یکپارچه‌گی عربی زیر رهبریش افزایش یافت و منجر به یکپارچه گی مصر با سوریه سال (۱۹۵۸ تا ۱۹۶۱) شد.

ناصر یکی از مهمترین شخصیت‌های سیاسی هم در تاریخ مدرن اعراب و هم در کشورهای در حال توسعه سده بیستم به شمار می‌رود. او موفق به ملی‌کردن کانال سوئز شد و نقش محوری در تلاش‌های ضد امپریالیستی در جهان عرب و آفریقا داشت.ناصر همچنین نقش کلیدی در تأسیس جنبش عدم تعهد داشت. سیاست‌های ملی‌گرایانه او که به ناصریسم مشهور است، هواداران زیادی در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ در جهان عرب داشت. هرچند شکست در جنگ ۶ روزه از اسرائیل در ۱۹۶۷ خدشه زیادی به موقعیت عبدالناصر به عنوان «رهبر جهان عرب» وارد ساخت اما هنوز هم عموم اعراب وی را نماد حیثیت و آزادی اعراب می‌دانند.