فنون شعر و کالبدهای پولادین آن- تالیف دکتر مهدی حمیدی

توضیحات:

مهدی حمیدی شیرازی، سال 1293 در شیراز به دنیا آمد، پدرش سید محمد حسین ثقه الاسلام شیرازی، شاعر، بازرگان و نماینده دره اول مجلس شورای ملی بود. مهدی دوران دبیرستان را در شیراز گذراند و لیسانس خود را در رشته ادبیات از دانشگاه تهران اخذ کرد و سپس به استخدام آموزش و پرورش درآمد و شغل معلمی را برگزید. اولین مجموعه شعرش را در سال 1321 با عنوان «از یاد رفته» منتشر کرد که تماما در قالب غزل بود. حمیدی شاعری بود که در جبهه مخالف نیما یوشیج و نوگرایان ایستاد و در پایان سال 1321 دومین دفتر شعرش را به نام «عصیان» به دست چاپ سپرد. در دوران معلمی عاشق یکی از دانش آموزان خود شد و غزل معروف «گر تو شاه دخترانی من خدای شاعرانم» را سرود که نام حمیدی را بر سر زبان ها انداخت و همین شعر بود که شاملو، آن را دستمایه دفاع از نیما و جریان شعر نو قرار داده و او را به سخره گرفت. حمیدی در سال 1324 قصیده «مصاحبه با نیما پیشوای نوپردازان» را منتشر کرد که در جبهه شاعران کلاسیک و مخالفان نیما او را در صف اول قرار داد. حمیدی بعد از شهریور 20 با قصاید حماسی وار پیرامون شرایط نابسامان سیاسی و اجتماعی ایران و در حمله به اشغالگران بیگانه و جدایی خواهان آذربایجان، مورد توجه خاص و عام واقع و به او لقب «شاعر ملی» داده شد. حمیدی دکترای زبان و ادبیات فارسی را در سال 1325 از دانشگاه تهران گرفت. دکتر حمیدی در تیرماه سال 1365 چشم از جهان فرو بست و در حافظیه شیراز به خاک سپرده شد.